Een dag uit het leven van een orthopedagoog

Wat is een orthopedagoog?

Dat is toch iets met voeten? hoor ik regelmatig. Maar nee, ze ‘hebben’ voeten, maar dat is zo ongeveer de enige link.

Een orthopedagoog is een opvoedkundige die is gespecialiseerd in ontwikkelingsproblemen, opvoedingsproblemen en leerproblemen. De taak van een orthopedagoog is het onderzoeken en begeleiden van mensen met een leer- en/of gedragsproblematiek en de omgeving. Orthopedagogen stellen diagnoses vast zoals dyslexie, autisme en ADHD, maar dit is natuurlijk niet altijd het geval. Ze kijken wat de oorzaak is van bepaalde problemen of moeilijkheden en op basis van deze resultaten maken ze een advies of behandelplan voor diegene, maar ook zeker voor de ouders en leerkrachten.

“Volgens mij is de toets vooral voor de juf, zodat ze weet wat ze de volgende keer beter uit moet leggen”

“Als de juf zegt dat ik niet luister, bedoelt ze dat ik niet gehoorzaam. Dat heb ik haar nu 2x verteld, maar ze luistert niet

Een gewone maandag

07.30 uur

Nadat de auto is volgeladen met drie meisjes, mama, haar uitpuilende werk-tas en drie schattige minder grote rugzakjes, rijden we naar de oppas die twee van de drie kletskousjes straks naar school zal brengen. We rijden de straat uit en volgen ons ritueel, want na zo’n race-tegen-de-klok-opstart, maakt dát ons weer een beetje rustig. ‘Tess, zit jij in de auto?’ – ‘Ja!’. ‘Mila, zit jij in de auto?’ – ‘Ja!’, ‘Hailey, zit jij in de auto?’ en ook onze kleine dreumes antwoordt met een veel te schattig stemmetje – ‘Ja!’. ‘Hebben jullie allemaal je glimlach bij?’ – ‘Ja!’ antwoorden ze in koor. ‘Mama, zit jij ook in de auto?’, hoor ik dan vanuit de achterbank. ‘Ja!’. Check! Niemand vergeten en de rust is weer wedergekeerd.

08.15 uur

45 minuten later kom ik zonder kinderen, zonder drie schattige kleine rugzakjes, maar mét volgepropte werk-tas aan op het werk. Ik open de praktijk en draai de verwarming flink hoog, want het is veel te koud zo na het weekend. In mijn agenda lees ik dat Ravi vandaag komt voor een onderzoek vanwege leerproblemen in de klas. Ik bereid het onderzoek voor, lees zijn papieren nog even door en zet alle spullen klaar.

08.45 uur

In de wachtkamer wacht Ravi samen met zijn moeder. Samen lopen ze mee naar mijn kamer en na een korte kennismaking nemen we samen afscheid van zijn moeder. Ravi komt vandaag (maandag) en woensdag voor een dyslexieonderzoek en vandaag zullen we eerst een intelligentietest afnemen. Ravi kiest vol enthousiasme wat leuke stickerkaarten uit die hij deze ochtend helemaal vol zal plakken. Na een uitleg starten we samen. De eerst zo rustige en wat verlegen Ravi is al snel ontdooid en tettert erop los. Een echte kletskous, maar ook een harde werker. Hij werkt gedreven en gemotiveerd en zijn tong hangt nog net niet op de grond. Behalve zijn gebabbel valt me ook zijn beweeglijkheid op. Hij staat terwijl hij een opdracht maakt, hij zit, hij hangt, hij leunt en hij staat weer op. Ravi pakt alles op want voor hem staat en ik zie zijn zanderige handjes. ‘Ja, ik ben straks buiten gevallen toen ik aan kwam rennen’, vertelt Ravi wanneer ik naar zijn handjes kijk.

10.00 uur

Ravi praat veel en met volume wanneer we gezamenlijk pauzeren. ‘Zo, volgens mij is het wel gezellig bij jullie! Jij kan denk ik wel heel goed praten hè’, roept een collega die even een kijkje komt nemen. Ravi knikt met een grote glimlach en vervolgens heeft hij binnen no-time zijn glaasje ranja en appeltje naar binnen gewerkt. Hij knikt wanneer ik hem vraag of er ook nog ruimte is voor een koekje.

10.15 uur

Na een kwartier gaan we samen weer verder met het onderzoek. Hij is verbaal en lichamelijk nog wat drukker dan voor de pauze. Hij voert opdrachten staande uit en wiebelt erop los. Zijn aandacht en concentratie is ook wel een dingetje, dat is duidelijk. Na een opdracht van vijf minuten is het overduidelijk dat hij nog eerst nog even wat energie moet lozen.

‘Trek je jas maar aan, kom op we gaan even lekker naar buiten!’. Deze woorden hoef ik niet te herhalen. We lopen een zandpad in en Ravi vraagt al springend tot welke boom hij moet rennen. Ik wijs een boom aan halverwege het pad, tel af en GO daar gaat hij al. Wat onwennig rent hij naar de boom, hij stopt en draait zich om. Vanaf een afstand doe ik wat springoefeningen voor die hij vrolijk nadoet. Ravi lacht, springt en zwaait met zijn armen. We lopen een stukje verder en Ravi vertelt dat het rennen niet zo makkelijk gaat met zijn nieuwe schoenen. Ze bewegen nog niet zo goed mee. Vervolgens wijs ik een andere boom aan en voordat ik iets kan zeggen, is hij alweer vertrokken. Hij draait zich om en samen ‘springen’ we de springoefeningen. We volgen het pad al kletsend en lopen daarna weer terug.

10.30 uur

We vervolgen het onderzoek tot 11.45 uur. Het laatste kwartier spelen we galgje omdat Ravi duidelijk ‘op’ is. Zijn stickerkaart is al helemaal vol en hij heeft goed zijn best gedaan. Kort leg ik hem uit wat we vandaag hebben gedaan en wat dat nu precies wil zeggen. De moeilijkheden in de klas hebben een andere verklaring, want met zijn intelligentie is niets mis. Woensdag zullen we samen gaan kijken waardoor het komt dat niet niet wil lukken in de klas.

11.45 uur

Hij stuitert naar de wachtkamer en laat zijn moeder trots zijn stickerkaart zien. Hij vertelt dat hij een slimme jongen is en voor we het weten staat hij al buiten. ‘Tot woensdag!’

Vervolgens kom ik even bij van de heerlijke verfrissende wervelwind die deze ochtend bij mij aan tafel zat. Ik verwerk nog wat onderzoekgegevens en check mijn werkmail.

12.30 uur

We pauzeren met collega’s en bespreken de ochtend.

13.00 uur

De komende twee uur besteed ik aan verslaglegging en bel ik wat ouders om vragen te beantwoorden en afspraken te maken voor nieuwe onderzoeken.

15.00 uur

Om 16.00 uur heb ik een evaluatiegesprek op een school voor het bespreken van een onderzoeksverslag en dit gesprek bereid ik nu voor.

16.00 uur

Samen met de moeder van Sarah, haar leerkracht en dyslexiebehandelaar bespreken we in de klas, op veel te kleine stoeltjes, de onderzoeksresultaten. We bespreken wat de vervolgstappen zijn en hoe de leerkracht in de klas en de dyslexiebehandelaar tijdens de begeleiding Sarah beter kunnen ondersteunen. Om 17.00 uur besluiten we het gesprek af te ronden. Wat een herkenning bij moeder, wat een ‘opluchting’ en wat fijn dat alles nu duidelijk is.

17.10 uur

Nadat we buiten nog hebben staan kletsen (je weet hoe dat gaat), vertrek ik weer richting mijn drie eigen druktemakertjes. Voor je het weet is het weer woensdag en dan zie ik Ravi weer. Ik zal alvast wat springoefeningen voorbereiden…

Een dag uit het leven van een orthopedagoog. Hij is never nooit hetzelfde, altijd leuk én verrassend

—

Meer over dit onderwerp:

ADHD en ADHDoris; zo snel als een Ferrari

Ik ben dom en stom – een voorbeeld van een intelligentieonderzoek

Kinderen met dyslexie aan het woord

Een diagnose, stempel of etiketje; afkeurende blikken of support van anderen?

Dyslexie en ADD – Ik wil geen woedend kind zijn

ADD en ADHD, wat is dat dan en hoe leg ik dat uit?

Dyslexie, disleksiej, dislek-watte?

Hoe ga ik om met de driftbuien van mijn kind? – hoe voorkom ik een complete meltdown?

Gevoelige en hooggevoelige kinderen – tips voor ouders