Van een modern koophuis naar een hutje op de bouw

Afzien

“Dat wordt even afzien”, “waar slaapt dan iedereen?”, “tja het is even niet anders” en “hoelang ga je daar wonen dan?”. De halve wereld lijkt op te zien tegen ons avontuur, ‘ons eerste zelfgebouwde huis inruilen voor een kleine woonunit om van daaruit te werken aan ons volgende huis van groter formaat’. Groter gaan wonen, vinden mensen niet vreemd. Tijdens onze derde zwangerschap kregen we regelmatig de vraag of we dan niet eens moesten verhuizen. Dat vond ik ook al raar, want hoezo? De twee oudste meiden sliepen immers al samen omdat ze dat zo gezellig vonden. Mensen blijven toch vaak (niet altijd subtiel) hun mening opdringen, ik vraag me altijd af met welke intenties dat dan gaat. Maar goed, ze (we) gingen dan uiteindelijk toch voor een groter huis (‘hè hè’). Maar toen kwam de shock, we gingen weer opnieuw een eigen huis bouwen en deze keer met drie kleine kinderen (shock 1) en als klap op de vuurpijl verkochten we ons bestaande huis direct en gaan we al die tijd in een woonunit wonen (shock 2). Ook met drie kleine kinderen, want die nemen we natuurlijk wel mee. Man, man, man, voor sommigen is het alsof we emigreren naar de Sahara en daar een all-you-can-eat sushi tent gaan openen. Want, waar beginnen ze toch aan?!

Kers op de taart

Met drie kindjes van bijna 2 jaar, net 5 jaar en ruim 6 jaar, hutjemutje wonen in een unit van 54 vierkantemeter, dat doet toch geen mens vrijwillig? Eerder zei ik dat de halve wereld er tegenop lijkt te zien, maar dat is natuurlijk vooral gebaseerd op de woorden en blikken van anderen. Oke, mínder dan de halve wereld denk ik dan, want de rest van de wereld moet het zelfs met (veel) minder doen dan ons hutje. Dat is een van de redenen dat ik die opmerkingen van anderen raar vind. Want wij denken daar niet zo over. Anders waren wij wel tijdelijk in een gewoon huis gaan wonen, die optie hadden we namelijk ook. Bijna voor niets zelfs. En dan kies je toch voor zo’n woonunit? Ja. Wij vinden het fijn om bij de bouw te zitten, maar vooral middenin onze vertrouwde omgeving, tussen vrienden en familie en vooral in onze fijne wijk waar de kindjes heerlijk buiten kunnen spelen. En die kleine hut, dat is juist onze kers op de taart! Daar houden wij van. Lekker knus en gezellig. Een campinggevoel, letterlijk en figuurlijk dicht bij elkaar zijn. We wonen nu twee weken in de woonunit, die we liefkozend ons huisje of hutje noemen.

Rondleiding

Ons hutje bestaat uit drie aaneengeschakelde units. We hebben maar één slaapkamer en we hebben ervoor gekozen om er niet nog een slaapkamer bij te maken, terwijl dat gezien de ruime woonkamer wel zou kunnen. Een wandje plaatsen en we hadden er een slaapkamer bij. Op zoek naar een room-divider, viel mijn oog op onze twee kasten. Het wantje hebben we uit ons hoofd gezet, de achterzijde van een kast hebben we mooi behangen en deze twee kasten schermen onze ‘slaapkamer’ (lees: bed) nu af van de rest van de woonkamer en keuken. We hebben een keuken met alles erop en eraan, de vaatwasser kan zelfs ópen (en dicht!). Een halletje beschikt over een ruime (voorraad)kast waar precies een wasmachine met droger naast past. We hebben een apart toilet, een kleine badkamer met douche en wastafel en dan nog de slaapkamer van de meiden, met een ruime inbouwkast. Oja en laten we de grote zandbak niet vergeten!

Genieten

De oudste twee meiden sliepen eerder al samen op een kamer dus zij sliepen dag één al als roosjes. Onze ‘benjamin’ moest twee avonden wennen, maar slaapt nu ook prima. We gingen er al vanuit dat het wennen zou zijn voor iedereen, maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Afgelopen week zeiden we nog tegen elkaar.. ‘En waarom gaan we ook alweer zo’n groot huis bouwen?’ Kijk, dit is maar tijdelijk en dat maakt het natuurlijk helemaal prima. Maar laten we er juist daarom nu extra van genieten 😃. Juist omdat het maar tijdelijk is. Wij doen dat, doen jullie met ons mee?

Vragen? Shoot!