Mama in Corona-tijd – gevoel van blijven falen

Alles-in-één

Gisterenavond in bed hadden wij het er nog over… Het zijn inmiddels van die standaard bed-gesprekken geworden. Gesprekken over het runnen van een huishouden, school en kantoor in één, in combinatie met ziekte, zorgen en emoties die alle kanten opvliegen. Tussen het thuiswerken, lesgeven, verschonen van luiers, negeren van stof en vieze ramen door, runnen wij ook nog een soort van doe-het-zelf-makelaarskantoor/bouwbedrijf omdat we een nieuw huis gaan bouwen. Het huidige huis is inmiddels verkocht en we zijn druk bezig met de architect en de hypotheek, het aanvragen van vergunningen en noem maar op. Dus…het lijkt erop dat wij straks in de Coronacrisis nog hechter gaan worden. Letterlijk en figuurlijk, want vanaf 31 juli wonen wij in een tijdelijke woonunit van 54 vierkante meter.

Bed-gesprek

Het is inmiddels alweer 23.30 uur en naast mij hoor ik een zucht. ‘Alles goed?’ – ‘Ja pfff, Tess was straks verdrietig en ze wil niet dat wij zo mopperen op haar.’ Au, een steek in mijn buik. Een figuurlijke dan, want het doet pijn als de kinderen dat zeggen. Want we willen niet boos zijn, gehaast doen, onze stem verheffen en mopperen, maar soms gebeurt dat wel. Want dan is het teveel. Vaak is het veel, juist nu. Die emmer zit bij de kinderen tjokvol en ook bij de ouders. En ja, dan botst dat af en toe.

En daarna voelen wij ons schuldig en een slechte ouder. Terwijl we ook best weten dat we goede ouders zijn en dat we het goed doen. Want de lat ligt hoog. Verdomd hoog. En voorlopig blijft hij daar liggen.

Dan kijken we elkaar weer aan en zeggen we dat we het eigenlijk toch best goed doen. ‘Ik vind eigenlijk dat we het helemaal niet verkeerd doen’, zegt een van ons dan. Dan ander zegt dan: ‘Ja precies, dat vind ik ook’ en vervolgens vallen we in slaap.

Half werk

Die emoties zijn echt wel een dingetje hoor. Dat schuldgevoel, de onzekerheid, de zorgen en het verdriet van het gemis van vrienden en familie. Of het besef dat het erg veel is wat je doet en dat het tegelijkertijd maar ‘half werk’ is. En vervolgens weer dat schuldgevoel. Want alles wat je doet, is heel veel en toch knaagt dat gevoel van blijven falen.

Terwijl ik even met onze oudste dochter naar boven ga om aan school te werken, blijft de middelste beneden huilend achter omdat ze ook graag ‘iets met mama wil doen’. Haar zus is op haar beurt ook niet tevreden want die heeft geen zin in ‘school’ en de jongste wordt helemaal vergeten, maar lijkt daar gelukkig geen last van te hebben en doet vrolijk haar ding. Wat je ook doet, het is toch niet goed. En dat is best wel een dingetje. Probeer je het één wat meer aandacht te geven, dan gaat dat ten nadelen van iets anders. En ondertussen ben je er zelf ook nog, maar dat lijkt helemaal vergeten te worden.

Dilemma’s

Na de meivakantie gaan we met z’n allen ervaren hoe het is wanneer de kinderen deels weer naar school gaan. Een soort van nieuw tijdperk. Fijn! En tegelijkertijd denk ik, ‘Nee, hoe dan?!’ Want.. nu is het duidelijk, alles en iedereen zit in ons kleine huisje gepropt. Dat is wennen, plannen en aanpassen, maar dat is sámen. Weinig andere moetjes en gerace buitenhuis. Straks moet ik ook weer naar mijn werk, terwijl papa nog wel thuis moet werken, twee van de drie kindjes moeten dan weer naar school en soms zelfs op verschillende dagen. Dan loopt er ook nog een kleine dreumes rond, die we niet moeten vergeten. Dat betekent dat we dus oppas nodig hebben, maar hoe doen we dat terwijl de kinderen eigenlijk nog niet naar opa en oma mogen, die normaal gesproken een dag in de week oppassen? Toch doen? De één een vakantiedag laten opnemen, terwijl de ander kan gaan werken? Dilemma na dilemma. Moeilijk vind ik dat hoor.

Roeien zonder riemen

Af en toe voelt het alsof we moeten roeien zonder riemen, fietsen zonder wielen, tekenen zonder potlood of koken zonder vuur. Daar word je dan weer creatief van, dat klopt. Dan teken je met houtskool of ga je lopen in plaats van fietsen. Dat komt goed, omdat we wel moeten, maar soms is het veel en moeilijk. Dat is gewoon zo.

Een nieuw tijdperk

Nog zo’n dingetje wat ik zelf moeilijk vind, behalve de hele planning, is je kinderen weer ‘loslaten’. Je kinderen straks weer naar school laten gaan. Aan de ene kant roep ik JOEPIE en aan de andere kant breekt mijn moederhart. De kinderen die wekenlang thuis in de veilige haven waren, die extra tijd hadden met mama en papa en extra knuffels kregen, moeten opeens weer naar school. Een school met weer andere regels, minder kindjes, waar mama al van een afstand afscheid moet nemen terwijl ze eerst mee naar binnen mocht. Dat vergt weer een groot aanpassingsvermogen. Van iedereen. Eerst was er een tijdperk dat ze alle dagen naar school gingen, toen kwam een tijdperk van ‘thuisscholing’ en straks krijg je een tijdperk van deels school en deels thuisscholing. Dat lijkt me best verwarrend voor zo’n kinderhoofdje. Mijn eigen hoofd kan dat zelfs niet aan en die is echt een stuk groter.

Smetvrees en aso

Waar ik mij ook soms zorgen om maak is het sociale contact. Zijn ze straks afstandelijker naar andere mensen? Durven ze opa en oma nog een dikke knuffel te geven? Ontwikkelen ze smetvrees van al die panische opmerkingen van ons en al dat ‘handen-wassen’?

Je eigen kinderen leren kennen

Thuis leerde ik mijn kinderen nog beter kennen. Ik kwam erachter dat mijn oudste dochter de schrijfletter ‘b’ moeilijk vindt en dus gingen we samen oefenen. Ik zag dat ze de taal opdrachten makkelijk vond en de rekenopdrachten wat moeilijker. Op die manier kon ik haar gericht helpen. Ik vond het fijn om haar nog beter te leren kennen, want zo voelde het echt. Straks is ze weer één van de vele kindjes in de klas. Dat ik straks niet meer weet welke schrijfletter ze moeilijk vindt, maakt me soms verdrietig. Is dat raar?

Terwijl ik dit schrijf, rolt er een traan over mijn wang. Het is nog maar de tweede keer in deze hele Corona toestand dat ik moet huilen. Zelfs toen ik zelf ziek was, heb ik geen traan gelaten. Ik geef toe, één keer brak ik in de keuken omdat mijn emmer over liep, mijn oudste dochter keek me van een afstandje aan en gaf me toen een dikke knuffel. ‘Mama, misschien moet jij ook een gelukssteen zoeken, want jij bent soms ook verdrietig want dat heb ik pasgeleden gezien’, vertelde ze mij een paar dagen geleden nog.

Trots

Ze zijn ook zo lief, de kinderen. Net zoals vanmorgen… dan komt mijn oudste een kopje koffie brengen in mijn lievelings-kopje waarvan het oortje inmiddels is gesneuveld. ‘Asjeblieft mama, dan kun je hier even lekker rustig je koffie opdrinken’. Wat een schat. Of dan botsen haar zusje en ik tegen elkaar op in de gang en dan zegt zij: ‘Mama, sorry dat ik straks zo boos deed tegen jou’, dan lachen we, geven we elkaar een knuffel en dan rent ze weer verder. Of onze kleine zonnestraal die iedereen de hele dag door maar opvrolijkt met al haar geklets en gekkigheid. Ik ben echt wel trots op hoe we het zo samen doen, het gaat goed, maar ik vind het niet altijd gemakkelijk.

Toen kwam ik vanmorgen deze woorden tegen en die raakten precies de goede snaar:

Hard facts, this is hard. This is hard on so many levels. See this is hard because every day we fail al being everything. This is hard because it is impossible to be all things that you need to be for all the people in your family. This is hard because every day there is a million things that don’t get done that have to be done. This is hard because every night we go to bed having failed at being everything. This is hard because being ‘mom’ 24-7 to kids who need more than mom is impossible. This is hard because working and trying to be a fulltime teacher is impossible. This is hard because it is literally impossible to be it all and do it all. And that’s what most of us are doing right now.

So to everyone who is in a pressure cooker of being it all and doing it all, life was never intended to be done this way. So please give yourself a break, take a breath. Al your kids need is you. Not the you, you think you should be.

– @catandnat – 

 

—

Meer over dit onderwerp:

En opeens barst mijn dochter in tranen uit – kinderen in Corona-tijden

En toen stapte ik de huisartsenpost binnen van een Corona-ziekenhuis

Mama ik wil alleen maar bij jou – angstige tijden

Brief aan mijn kindjes in deze Corona-tijd