En toen stapte ik de huisartsenpost binnen van een Corona-ziekenhuis

Een ‘Corona-ziekenhuis’

Een Corona-ziekenhuis, zo noemt de bewaker van het Elkerliek ziekenhuis in Helmond het ziekenhuis van nu. Het ziekenhuis is nu speciaal ingericht voor Coronapatiënten en andere patiënten zijn overgeplaatst naar het ziekenhuis in Geldrop. Terwijl ik binnen ben, wacht mijn man buiten op mij. Hij praat wat met de bewaker die zichtbaar geëmotioneerd is van het hele gebeuren. ‘Ik zag ze met carnaval al binnen komen’, vertelt hij. ‘Patiënten met Corona-klachten’. ‘Je weet wel, toen iedereen er nog zo lacherig over deed’. Terwijl de bewaker zijn hart lucht, komt er een telefoontje binnen vanuit Geldrop. ‘Ze zitten vol en willen weer mensen terugsturen naar Helmond. Maar wij zitten ook vol…’, zegt de bewaker dan. Even later rijden enkele ambulances het terrein op. ‘Die komen uit Amsterdam, ze komen patiënten ophalen, omdat we geen plek meer hebben’. Voor dit hele gebeuren was deze man bewaker op verschillende plekken. Hij stond zelfs in de horeca. Nu staat hij aan ‘de poort van deze hel’. Hij ziet alle benauwde patiënten als eerste en wijst ze de weg. Ook bij mij.

Niemand te zien

Ik loop langs de tenten en aanbouw af, die speciaal zijn opgebouwd in deze tijd. Bij de spoedeisende hulp mag ik naar binnen. Alleen. Mijn man laat ik achter en ik stap naar binnen. Heel even vraag ik me af of ik hier wel naar binnen moet gaan. Een soort van oorlogsgebied. Er is niemand te zien. Ik heb hier wel vaker gezeten, bijvoorbeeld toen mijn kleuter gehecht moest worden of toen mijn man zijn voet had gebroken. Altijd was het hier levendig, de hele wachtkamer zat vol. Een televisie zorgde voor wat entertainment tijdens het wachten en de kinderen speelden in de speelhoek. Nu zag ik niemand, alleen een blauw marsmannetje met mondkapje in de verte. Hij verdween al snel tussen de klapdeuren.

Stukken plastic

Voor mij staat een pilaar met desinfecterende zeep, die je nu overal ziet. Terwijl ik mijn handen was, kijk ik rond in de hoop dat ik een of andere aanwijzing kan vinden. ‘Niet doorlopen, melden bij de intercom’, zie ik dan opeens op een briefje. Ik meld me bij de intercom en een man vraagt of ik de bewaker buiten al heb gezien en gesproken. ‘Ja, ik heb hem gesproken, hij stuurde mij deze kant op’. ‘Eh oke, rechtdoor..’, hoor ik dan aarzelend. Ik loop rechtdoor, maar deze gang geeft me een nog benauwder gevoel dan dat ik al heb. Er is niks of niemand te zien. Stukken plastic die ruimtes scheiden en tape op stoelen die de 1.5 meter aangeven. De vrouw aan de balie geeft mij vervolgens een mondkapje en ik mag plaats nemen.

De wachtruimte

In deze grote wachtruimte zit ik samen met nog een stel, een ouder stel. De vrouw zit als een dood vogeltje in een rolstoel, haar ogen gesloten en haar hoofd voorover hangend. De man is er duidelijk om haar te ondersteunen, want ik heb het gevoel dat ze ieder moment neer kan vallen. Hij test om de zoveel tijd of ze er nog bij is. Het is duidelijk dat ook zij benauwd is, maar vooral doodop. Meer dan de helft van de stoelen zijn afgeplakt om de 1.5 meter afstand te bewaren. Voor nu is dat niet nodig, want behalve deze vrouw, haar man en ik zijn er geen andere mensen te bekennen.

Ik merk al snel dat dit mondkapje mij nog benauwder maakt. Ik wil het aftrekken om even flink naar adem te happen, maar dat mag niet. Daarom doe ook ik mijn ogen dicht om mijn energie te sparen. Direct denk ik aan alle zorgmedewerkers die hele dagen met dit masker op moeten werken. Dat is toch niet te doen? Wat een hel zeg.

Kom maar mee

De man probeert voor de zoveelste keer zijn vrouw te wekken, hij maakt zich duidelijk zorgen. Ik ook, en ik twijfel even of ik hulp moet halen. De vrouw knikt en stelt hem daarmee gerust. Ik word binnengeroepen en een lieve vrouw in marsmannetjes-outfit neemt me mee. Ze luistert naar mijn verhaal met een zorgelijke blik. Ik heb hier vaker mijn verhaal gedaan, bijvoorbeeld toen mijn peuter al dagen hoge koorts had. Altijd zag ik meerdere glimlachjes, geruststellende knikjes en ontspanning. Nu niet. Deze vrouw luistert met een serieuze frons op haar gezicht naar mijn verhaal, ze herhaalt mijn woorden en tikt op het toetsenbord. Een vreemd gevoel om met een vrouw te praten die gehuld is in zo’n pak, met mondmasker, bril en nóg een beschermende bril. En toch spreken haar ogen boekdelen.

Ademnood

Ze onderzoekt mij om bepaalde dingen zoals hartaandoeningen en longontsteking uit te sluiten. Ze kan niks vinden en hiermee sluit ze al deze dingen uit. Corona is weer iets wat over blijft. Want ondanks dat de bloeddruk goed is en mijn longen ‘goed’ klinken, voel ik me ziek en doodop door het ademtekort wat ik heb. ‘Ik heb er niet genoeg aan’, leg ik uit aan de arts. Zo voelt het. ‘Ik adem, maar er zit niet genoeg in.’ Wat een rare woorden hoor ik mezelf uitkramen. Maar ze begrijpt me.

Regelmatig heb ik een paniekerig gevoel door ademnood, ik begin te zweten en happen naar adem. Daarna gaat het weer even en uit het niets begint het weer. Dit deed mij besluiten dat ik toch contact opnam met de huisartsenpost, want het werd duidelijker erger, uit het niets.

Twee weken geleden

Twee weken geleden begon het, druk op de borst en wat keelpijn. Vooral die druk op de borst was beangstigend. Telefonisch had ik contact met de huisarts en omdat zij vermoedens hadden van Corona moest ik thuisblijven. Na ruim een week ging het even wat beter. Een paar dagen zelfs. Maar toen kreeg ik vrijdagmiddag opeens ergere klachten. Steken rondom mijn long, aan de linkerkant. Deze keer niet alleen aan de voorzijde, maar met name aan de zijkant bij mijn ribben en hoog op mijn rug. Alsof er iemand op mijn schouderblad stond. Bij diep in- en uitademen kwamen de steken. Die waren er ook wanneer ik mij maar een beetje bewoog. Vanuit het niets voelde ik me doodmoe. Ik liet mijn man en drie kinderen beneden zitten en kroop naar mijn bed. Vanuit het niets kon ik opeens niets meer. Mijn ogen open doen was zelfs te veel. Maar tegelijkertijd kon ik niet slapen vanwege de zeurende pijn en steken. ’s Middags heb ik nog gewerkt, de was gedaan en voor de kinderen gezorgd en opeens voelde ik me verschrikkelijk. Is het weer terug? Is het niet weggeweest? Wat is dit?

Doodmoe

Ook de volgende dag lag ik op bed. De scherpe steken waren weg, maar de constante zeurende pijn rondom mijn long, maakte me misselijk. De benauwdheid werd erger en ik voelde me doodop. Terwijl ik in bed lag, hoorde ik mijn dreumes in de andere kamer wakker worden. ‘Mama ik ben wakker’, ‘Mama, uit’, hoorde ik haar roepen. Ik luisterde naar haar, maar kon zelfs mijn ogen niet opendoen. Ik hoorde haar mijn naam roepen, maar ik wachtte op het moment tot ook haar papa het zou horen. ’s Avonds lag ze even bij mij in bed toen ik weer zo’n paniekerig gevoel kreeg, vanuit het niets zweten en op zoek gaan naar adem. Vanwege het benauwde gevoel besloot ik toch maar even de huisartsenpost te bellen. Omdat de klachten vanuit het niets weer kwamen opzetten, wilde ze mij toch even zien. En toen liep ik dus die Corona hel in Helmond binnen om 20.30 ’s avonds.

Geen testen

Deze lieve arts sprak me toe. Geen geruststellende woorden deze keer, geen glimlachje tussendoor, geen grapjes, maar een zorgelijke blik. ‘Het is geen longontsteking, ik denk ook niet dat het je hart is, ja het virus zou je kunnen hebben.. Neem paracetamol en zorg goed voor jezelf’. Ik had met haar te doen. Want ik besef me ondertussen dat ze machteloos zijn… de artsen. ‘Zorg goed voor jezelf’ in combinatie met haar blik, kwam bij mij binnen als ‘Wij kunnen niks doen, dus zorg alsjeblieft voor jezelf’.

Ik zag een arts, een vrouw, die keer op keer mensen naar huis moet sturen met Corona klachten, die ze niet testen omdat ze niet in de risicogroep vallen en omdat geen ziekenhuisopname nodig is. Ze testen niet vanwege onvoldoende testen. Alleen bij ziekenhuisopname testen ze wel en voor mij is het nu duidelijk dat dat aan de orde is wanneer je happend naar adem over de grond kruipt. Want later, wanneer ik hier naar buiten loop, loopt dat arme stel van de wachtkamer met mij tegelijkertijd naar buiten. Die doodzieke vrouw in de rolstoel met haar arme man. Ook zij worden met dezelfde woorden naar huis gestuurd.

Zorg voor jezelf

In Nederland worden zo weinig mensen getest. Het aantal geïnfecteerde mensen ligt zoveel hoger. Niet een beetje, véél hoger. Als zelfs die doodzieke vrouw naast mij niet wordt getest en geholpen? Wat zou het voor mij toevoegen, vraag ik me af, terwijl we weer naar huis rijden. Ik zou makkelijker rust kunnen nemen. Naar mijn lichaam luisteren. Want hoewel ik vannacht beter heb geslapen en me iets beter voelde vanmorgen, kwam het gevoel al snel terug toen ik beneden stond. Waar mijn drie kleine kinderen op mij zaten te wachten… ‘Zorg voor jezelf en neem rust’, had ze gezegd. Dat is moeilijk met drie kleine kinderen, maar wanneer je weet wat je mankeert, zou het makkelijker zijn. ‘Misschien is het wel een verkoudheid, hup je kunt best even de huiskamer opruimen’, denk ik dan. Maar dan sta ik op en begint het weer. Misschien moet ik er toch maar vanuit gaan en deze keer beter naar mijn lichaam luisteren.

Wat ik inmiddels ook weet, door het gesprekje met de bewaker en mijn korte bezoekje daar binnen.. we zijn er nog lang niet.

Nu ga ik even slapen. Zorg goed voor jezelf : )

*En opeens barst mijn dochter uit in tranen – kinderen in Corona-tijden

*Brief aan mijn kindjes in deze coronatijd

*Mama ik wil alleen maar bij jou – angstige tijden

*Thuisscholing – op de vlucht naar onze fantasiewereld

*De weekplanner en dagplanner – overzicht en structuur in deze chaos