3×3=9, Picasso was een schilder en een roze wolk is niet altijd roze

Bevallen voor dummies

Tijdens de zwangerschap ben je goed begeleid, je krijgt controles, een lesje ‘bevallen voor dummies’ en je leest hoe geweldig het allemaal gaat zijn ná de bevalling. Voel je je niet goed of is je ‘gevoel’ gewoon niet goed?.. een belletje en je kunt meteen komen. Het zekere voor het onzekere nemen. Daarna komt de bevalling, die is dan wel even vet heftig, maar hé over heel de wereld doen vrouwen dit, dus dat klusje klaren we wel even. En daarna kom je dan terecht op die roze wolk waar iedereen altijd over praat. Een heerlijk-zachte-goed ventilerende-warme-roze wolk. En op die roze wolk ga je dan genieten van je klein baby’tje. Ja toch?

Onweer op komst

De begeleiding die je eerder kreeg, heb je verder niet meer nodig, want.. op die roze wolk verloopt alles op rolletjes. Maar dan, vanuit de verte komen er donkere wolken je kant op. Het zal toch niet? Die donkere wolken zullen toch wel óm je roze wolk heen drijven? Misschien wel. Of niet. Misschien heb je vette pech en kom je middenin een orkaan terecht, net terwijl je op je roze wolk zweeft. Er is niets zo onvoorspelbaar als het weer en op het weer heb je nu eenmaal geen invloed. Jammer dan.

Mayday mayday

Als je geluk hebt, beschikt je roze wolk over een verborgen luikje met een goed werkende parachute, die je ten minste nog zacht laat landen. Misschien werkt die parachute niet meer optimaal en is je landing wat harder. En misschien is er helemaal geen parachute aan boord en in dat geval donder je gewoon van je heerlijk-zachte-goed ventilerende-warme-roze wolk naar beneden. Er zal toch wel iemand onderaan staan om je op te vangen? Dat was toch tijdens die 9 maanden ook zo. Maar nee, nu niet. Tja.. ‘mayday mayday’.. dan is die landing simpelweg knetter hard en val je zo te pletter.

Een roze wolk

Zes weken na de bevalling van mijn tweede superheld zat ik in het vliegtuig naar Ibiza voor een bruiloft. Ik keek uit het raampje en zag inderdaad die heerlijk-zachte-goed ventilerende-warme-roze wolken voorbij drijven. Die wolken herkende ik nog, ik had er namelijk zelf ook op gezeten toen mijn eerste superheld nog een klein baby’tje was. Het klopte toen precies. Het was zoals ze voorspelden. Het was zoals die mooie poster die je in de wachtkamer bij de verloskundige ziet; dat baby’tje heerlijk rustig slapend op de borst van zijn moeder en die moeder zichtbaar op en top genietend van het hele gebeuren. Alles volgens het boekje. Goede controles, een bevalling die je dan wel ‘even’ doet en daarna lekker uitrusten en genieten op die beroemde wolk.

Een niet-zo-roze-wolk

Daarna was het anders. Die poster die eerder zo herkenbaar was, klopte deze keer van geen kant. Nu zat ik in het vliegtuig, met de nodige turbulentie die ik voelde van binnen. Dat zag ik nooit op die posters, dat vertelde niemand mij en dat las ik niet in de folders. Het was een rustige vlucht, maar van binnen riep de copiloot dat iedereen de riemen vast moest maken, de piloot had het te druk om het vliegtuig in goede banen te leiden, de stewardessen liepen ijsberend op-en-neer, de klepjes vielen al open en de zuurstofmaskers bungelde al voor je hoofd.

Reflux

Met een baby in de armen die aan alles liet zien dat ze ontevreden was. Het stond nog net niet op haar voorhoofd geschreven. Of misschien wel. Ze sliep niet, ze kreunde, ze had pijn (dat zag je), ze gooide zich achterover.. ‘planking’ was er niets bij. En ALS ze al sliep, was het voor 10 minuten. Hooguit. Toen nog niet wetende dat ze erge last had van verborgen reflux (of wat het dan ook had mogen zijn).

Wat zie jij er goed uit!

In Ibiza stond ik dan in mijn mooie groene jurkje om het ene compliment na het andere te ontvangen. ‘Wat zie je er toch goed uit zo 6 weken na de bevalling’ en ‘je ziet er niks meer van, je hebt je oude figuur nu al terug’. En ik maar glimlachen en beleefd bedanken, maar van binnen gilde ik en probeerde ik die zuurstofmaskers weg te slaan die voor mijn gezicht bungelden tijdens de turbulentie; ‘ja, mijn baby trekt me figuurlijk, maar ook letterlijk helemaal leeg!’.. ‘dan blijft er niet veel van mij over hè..’. Dat dacht ik dan terwijl ik glimlachte.

Wanhoop

De eerste maanden stond ik 12 keer per nacht boven haar wiegje te huilen en zei ik keer op keer ‘ga alsjeblieft slapen!’. Correctie.. ‘smeekte ik’. Die eerste paar dagen krijg je een paar uur hulp per dag. Dan gaat het meestal nog goed. De baby is doodop van de bevalling en slaapt veel om bij te tanken. Dan gaat de hulp weg en begint het feest. Zo van ‘is ze weg? Ja, de kust is veilig, party time!’. Die eerste paar dagen gezellig bij mama en papa op de kamer slapen, maakte al snel plaats voor een eigen kamer. Soms zelfs met haar deur dicht. Met onze deur dicht. En de televisie aan. Hard. Midden in de nacht. Om even iets anders te horen. Omdat je de wanhoop nabij bent en. alleen. maar. wilt. sla – pen.

‘Geniet ervan’

Woorden (lief bedoeld) zoals ‘wat is het toch heerlijk he’, ‘heb je lekker verlof’ en ‘geniet ervan!’ laten je op dat moment alleen nog meer twijfelen en maken je onzeker. Ben ik nou gek? Hoezo is het heerlijk? Is het heerlijk dat ik 24/7 met mijn baby in de arm loop te wiegen in de hoop dat ze in slaap valt? Is het heerlijk om ’s nachts een marathon te lopen? En genieten? Waarvan? Dat zachte babylijfje tegen je aan, je baby’tje slapende op je borst of in je armen, daarvan zou je moeten genieten. Maar dat kon ze niet. Ze kon niet ontspannen. Genieten? Mijn hartslag die de Mount Everest opschiet als ik ze ‘s nachts (of overdag) na 5 minuten slaap weer een geluidje hoor maken, omdat ik bang ben dat ze weer wakker is? Of dat ik met diezelfde hartslag op mijn tenen, met ingehouden adem, haar kamertje uit loop in de hoop dat ze stil blijft, maar zodra ik weer durf te ademen ze het weer op een krijsen zet? Stofzuigen.. dát is pas genieten. Of gewoon de stofzuiger aan zetten en alleen maar naar dat geluid luisteren.. heerlijk.

Losing your mind

Daar heb ik trouwens nog lang last van gehad. Steeds naar dat wiegje lopen omdat je ‘denkt’ iets te horen. Vals alarm. Je wordt er serieus knettergek van. Hoe vaak ik niet in bed zat te huilen omdat ze nog steeds niet ging slapen. En dat iemand dan zegt: ‘maar ze slaapt gewoon hoor’. Van slaapgebrek raak je echt de weg kwijt. Drie jaar later werd haar zusje geboren. Normaal ben ik niet zo’n zweterig type, maar nu was het heel duidelijk wat ze bedoelen met de uitdrukking ‘badend in het zweet’.. van paniek..

Alarmbellen

Ondanks dat we nu de makkelijkste baby ooit hebben, bezorgde zij mij de eerste dagen paniekaanvallen. Hoe dan? Door gewoon een lief geluidje te laten horen in haar slaap. Serieus? Ja serieus. Dat was voor mij de trigger om mij weer te laten herinneren hoe het kan zijn als het dus niet zo vlekkeloos verloopt. Een lief geluidje of zucht van dat kleine baby’tje, een onschuldig geluidje zorgde er voor dat alle alarmbellen gingen rinkelen en ik ging zweten alsof er weet-ik-veel-wat is gebeurd. In mijn hoofd waren gedachten zoals ‘onee, zij heeft het ook!’, ‘we gaan nooit meer slapen’, ‘maar nu lopen er nog 2 andere kindjes rond’, ‘hoe ga ik dat doen’.. Paniek paniek!

Terug op de roze wolk

Gelukkig was het vals alarm en heb ik zeker kunnen genieten van een lief klein baby’tje die plakkerig op je borst ligt te slapen, precies zoals op die ene poster. Dat je haar dan niet in haar eigen bedje legt, maar zo lang mogelijk bij je laat liggen in je armen. Dat je midden in de nacht wakker wordt en denkt ‘o, ik zal ze maar even in haar eigen wiegje leggen’ of.. ‘tja, het is nu toch al midden in de nacht, die paar uur kan er ook nog wel bij’. Of dat je ’s middags naast haar gaat liggen om een middagdutje te doen en dat je dan na twee uur denkt ‘o, ben ik nu nog wakker?’, omdat je al die tijd aan het kijken bent naar dat lijfje en dat tevreden snoetje. Ow dus dát bedoelen ze er mee als ze zeggen dat je moet genieten. Daar was weer die roze wolk. Yes! Deze keer zat ik er wel OP. Deze keer had ik de vlucht niet gemist.

Moederliefde kent geen grenzen

Onze eerste superheld was mega makkelijk, de tweede niet en de derde is weer precies zoals de eerste. Tijdens het eerste onrustige jaar van superheld nr. 2 (wat zeg ik dat toch aardig.. ik bedoel gewoon ‘helse’ jaar) heb ik me best wel wat heftige dingen afgevraagd. Dingen zoals.. ‘ga ik het jou straks kwalijk nemen? Kwalijk nemen dat je mij het leven zuur maakte?’. Daar was ik best wel bang voor. Een heftig iets, maar eerlijk. En zuur ja, want ik vond het niet bepaald zoetsappig of romig van smaak op dat moment. Zelfs al voordat ze was geboren vroeg ik me dingen af. Want na de eerste denk je ‘kan ik ooit nog zoveel houden van een volgende kindje? Dat kan toch niet?’. Jawel dus. Gelukkig kan dat. Zelfs als die zoetsappige of romige smaak een tijdje zuur smaakte. Natuurlijk! Je verdubbelt je portie liefde gewoon, en bij een derde verdriedubbel je het. Appeltje eitje. En ik kan je vertellen.. Dat helse eerste jaar is binnen no time vergeten. Natuurlijk neem je het haar niet kwalijk. Hoezo dacht ik dat toen, denk ik nu. En die liefde is voor allemaal het maximale. Zonder verschil. Eerst vraag je je af of dat überhaupt wel kan. En ja, dat kan. Gelukkig werkt dat nou eenmaal zo.

Alleen op de wereld

Ik neem háár niks kwalijk, natuurlijk niet. Maar ik ben de laatste tijd sommige dingen wel anders gaan zien. Zo heb ik tijdens de zwangerschap van de derde en een lange periode daarna veel last gehad van lichamelijke klachten waardoor ik op de dieptepunten serieus dacht in een rolstoel te belanden. Dat je je afvraagt of je de kinderen zelf nog wel kan dragen of naar school kan brengen. Of je dat óoit nog kan doen. Dan voel je je best wel alleen, want.. Voor klachten is eigenlijk gewoon weinig tijd. Iedereen vraagt hoe het gaat, maar als je antwoordt dat het niet zo goed gaat, is dat eigenlijk maar een vervelend iets. Daar kunnen we gewoon niet zo veel mee. Dat is gewoon kut, jammer dan.

Taboe

Is het niet een soort taboe? Zou er niet iets van betere nazorg moeten komen? Of is er die, maar doen we er niks mee? Een hulplijn had ik destijds graag willen inzetten. Niet het publiek vragen, geen 50:50, maar gewoon die hulplijn. Maar dan wel één die sowieso de telefoon opneemt en het juiste antwoord weet, zoals bij Weekend Miljonairs. En Robbert ten Brink, die je dan ook nog een schouderklopje geeft.

Tijdens de bevalling word je bij de hand genomen en begeleid. Tijdens je controle wacht je in een rustgevende-roze wachtkamer waar de radio zachtjes aan staat, waar gezellige tijdschriften liggen en waar posters hangen van glimlachende-borstvoeding gevende moeders. Nee, er hangen geen posters van huilende moeders met tepelkloven en wallen van hier tot Tokio. Dat snap ik ook nog wel. Dat zou afschrikken. Maar goed, moeten ze je niet een beetje kunnen voorbereiden op wat komen gaat? Ze vertellen je niet dat je de eerste dagen rond waggelt met een hele katoenen waslijn tussen je benen. Dat het voelt alsof je op een bedje spijkers gaat zitten. En dat je je afvraagt ‘komt dat überhaupt ‘ooit’ nog goed?’. Misschien ben ik niet helemaal eerlijk. Ze bereiden je wel een beetje voor op die dingen.. door het opsturen van het beruchte kraampakket. Dan maak je die veel te grote kartonnen doos dus open.. vind je eerst een leuk zacht knuffeltje (dan ben je nog enthousiast met zo’n groot ‘cadeau’), maar dan vind je de rest. En vraag je je af wie er in hemelsnaam een olifant moet gaan slachten. Je neemt het knuffeltje uit die veel te grote doos, doet de doos snel (!) dicht en verstopt hem verder achterin de kast om hem er tijdens de bevalling pas weer uit te halen.

Moedergevoel

Wat is normaal en wat is niet normaal? Dat weten we niet en daardoor kun je niet aan de bel trekken op het juiste moment. Daardoor loop je te lang door als het mis is. Daardoor kwam ik na vier maanden pas bij de kinderarts terecht. En ook alleen maar omdat ik bij de huisarts heb geëist mij door te verwijzen naar een kinderarts.. Om mij vervolgens in eerste instantie te behandelen als een lachertje, niet serieus te nemen, ‘ze groeit toch goed?’. Ja, dat zie ik ook wel. Maar dat ze nooit slaapt, niet plat kan liggen, altijd kreunt of huilt.. lijkt mij niet normaal. Wie is hier nou gek, jij of ik?

Afgescheept worden

Of dat met serieuze bekkenklachten bij de huisarts zit.. Lange tijd durf je niet te gaan want je wil niet afgescheept worden als een aansteller.. maar op het punt dat het voelt alsof je volgende week in een rolstoel terecht komt, verzamel je de moed en ga je eindelijk naar de huisarts. Een hele stap voor jou. En dan zie je ze kijken, knikken en uitkramen: ‘Maar je hebt er ook al twee rondlopen..’ en ‘Het is ook logisch.. heel de dag op en neer rennen voor die twee kleintjes die je al hebt, dan krijg je wel klachten’. Dat je je afvraagt of ze wel heeft geluisterd? Je hebt net toch gezegd dat je je eigen kinderen niet meer naar school brengt omdat het lichamelijk niet kan, dat je het huishouden uit moet besteden en dat je helemaal niets meer doet. Of hoorde ze dat niet? Dat je de tranen voelt opkomen en vriendelijk bedankt. Dat je dan zelf maar op zoek gaat naar ‘iemand’ die je kan helpen, niet wetende welke richting uit te moeten gaan. Iedere keer weer je verhaal te moeten doen en af en toe weer iemand te horen die je niet serieus neemt. Tot je eindelijk ‘iets’ of ‘iemand’ hebt gevonden. Maar dan ben je wel heel wat maanden verder en een heleboel euro’s armer. En in de tussentijd ben je een gevoel van alleen-op-de-wereld rijker.

Vroeger

En dan hoor je ook nog om je heen ‘vroeger hoorden we dat niet’ en ‘vroeger hadden ze daar geen last van’. Vroeger. Hoezo? Dat kun je toch niet meer vergelijken? Vroeger lagen ze na de bevalling een week in bed en kregen ze 24/7 hulp. De 10 andere kinderen zorgden voor elkaar. Nu stap je na 10 minuten al uit je bed om vervolgens je eigen koffertje te dragen en naar huis te gaan. Thuis zorg je voor de visite terwijl je de was doet. En na een paar dagen loop je al een rondje door het dorp om je baby te showen. Misschien hadden ze toen ook wel psychische of lichamelijke klachten. Maar ik geloof niet dat ze dat toen van de kerktoren gingen schreeuwen. Ik geloof niet dat, als de pastoor eerst bij je thuis komt en je opdraagt dat er meer baby’s moeten komen, je na de bevalling nog even gaat melden dat de baby er is maar dat hij toch wel verdomd veel huilt en dat je bijna niet kunt lopen. Nee, je hebt een baby. Klaar. Goed gedaan. En nu je mond houden.

Is daar iemand?

Dat is een verschil met nu, de mondjes van nu durven wat meer te zeggen. Maar toch niet genoeg.. vind ik dan. Of ze willen voldoen aan het ideaalbeeld en schamen zich, dus zeggen maar niets. En als ze iets durven te zeggen of vragen, luistert er niemand. Niet echt. Of ze doen er weinig mee. Waarom hoor je tijdens je zwangerschap alleen maar wat je wel en niet mag eten, dat je af en toe moet rusten en dat je meer zoute drop moet eten als je bloeddruk te laag is. Waarom moest mijn kraamhulp googelen wat bekkenklachten zijn nadat ze mij eerst een paar dagen de trap op en af had gestuurd.. nadat ik eerst een miljoen keer heb uitgelegd dat ik daar echt mee moet opletten. Dan voel je je echt wel alleen. Maar het zijn míjn benen. En zij zit niet huilend op een stoel omdat ze simpelweg niet kan opstaan. Zij zit buiten in het zonnetje en vermaakt de kinderen. Of wanneer de verloskundige en de kraamhulp elkaar vragend aankijken, waar je dan bij zit, omdat ze gewoon niet weten wat ze er mee aan moeten. Ja, dan ben je maar een vervelend iets.. als je niet gewoon op je roze wolk zit zonder mankementjes.

3×3=9 en een roze wolk is niet altijd roze

Waarom vertellen ze niet dat die hormonen je zo gek kunnen maken, dat je serieus de weg kwijt raakt. Dat je ook lichamelijke klachten kan krijgen en daarna misschien moeilijk of niet meer kan lopen. Waarom bereiden ze je voor op de bevalling, terwijl het echte werk daarna pas begint? Hoezo doen we er vijf jaar over om goed te leren lezen, schrijven en rekenen en moet je het zelf maar uitzoeken met een baby. Ik bedoel.. we weten toch ook niet vanzelfsprekend al dat drie-keer-drie negen is, dat Picasso een schilder was, dat je /hoed/ met een -d schrijft en dat Amsterdam de hoofdstad van Nederland is?

Help me

Als je een baby hebt, gaan veel dingen inderdaad automatisch. Waar je bij een ander baby’tje misschien wegloopt wanneer er een luier verschoond moet worden, doe je dat bij je eigen kindje gewoon. Misschien zit die luier wel achterstevoren, maar de volgende keer gaat het vast weer beter. Je voelt aan hoe je baby’tje gedragen wilt worden, hoe je baby’tje het fijnste slaapt. Je doet veel dingen op gevoel. Maar bij sommige dingen heb je nu eenmaal hulp nodig. Ik wist ook niet dat ze reflux kunnen hebben, zonder te spugen. Dat medicatie kan helpen. Dat je er dan een heel ander kindje voor terug krijgt. Daar heb je toch echt een specialist voor nodig. Ik wist ook niet dat je zo veel (blijvende) lichamelijke klachten kan hebben tijdens of na een zwangerschap. Hoe moet je dat weten? Het staat niet achterop een pak hagelslag en het staat ook niet in de lokale krant vermeld.

Herkenning

Misschien vinden sommige mensen het wel de grootste onzin, waar ik het nu over heb. Zo van, waar heeft zij het over? Maar ik denk dat die mensen gewoon lekker op hun roze wolk hebben gezeten. En als je op die roze wolk zit, dan heb je ook echt geen andere hulplijn nodig. Dan heb je gewoon genoeg aan je baby’tje en aan je lekker zachte wolk. Maar als je er af bent gedonderd, dan zou het wel fijn zijn om het gevoel te hebben dat je niet de enige bent, dat je niet faalt en dat er mensen zijn die je willen of kunnen helpen. Dat je je niet alleen voelt. En daarom wil ik deze blog schrijven.

Weg met het taboe

Wij wonen hier. En we hebben het geluk dat we kunnen zeggen wat we willen. Geen taboe. Alleen dan kan er wat aan gedaan worden. Als niemand iets zegt, denkt iedereen (logisch!) dat je gegarandeerd bent van een roze wolk. Als jouw wolk eerder grijs is dan roze, ga je twijfelen want.. als iedereen een roze wolk heeft, dan is het wel verdomd gek dat jij als enige een grijze hebt uitgekozen. Dat kun je dan maar beter verbloemen en roze-faken. Niet dus.