ADHD bij vrouwen

Mannen met ADHD, misschien ben je er wel één en anders ken je er wel één. ADHD komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes, dus dat is een logisch verhaal. Maar toch… ADHD bij vrouwen is toch iets wat vaak moeilijker wordt opgemerkt en soms zelfs helemaal niet wordt gediagnosticeerd. Waar typische ADHD gedragingen bij jongens vaak worden opgemerkt, weten meisjes ze vaker wat meer te verbergen. Behalve het buitensporig veel kletsen, friemelen en wiebelen vindt een grote belemmering van deze stoornis plaats áchter de schermen. Want niet kunnen plannen en organiseren, gestoord worden in de chaotische wereld die een school (of supermarkt) heet en je taken niet op tijd afkrijgen of er überhaupt niet aan beginnen (miljoenen to-do lijstjes maken en er vervolgens geen af kunnen strepen) is ook verdomd vervelend, maar niet altijd te zien door anderen. Vaak krijgen deze vrouwen alsnog een ADHD diagnose op latere leeftijd. Nog altijd is er vrij weinig bekend over deze explosieve combinatie; vrouwen en de ADHD-superkracht.

Francien

Maar toen kwam Francien, die van ‘Francien laat je tieten nog eens zien’ en zij zette ‘vrouwen met ADHD’ op de kaart. En ook dát is weer typisch ADHD. Niet zozeer ‘je tieten laten zien’, maar wel deze impulsieve beslissing en/of handeling. Ik bedoel, je tieten zo op internet knallen verdient minstens een extra overweging. Na deze stunt zat Francien met de figuurlijke gebakken peren, maar zij vocht zich een weg terug en BAM daar waren de lezingen en boeken. Zij wist uit deze nare ervaring iets positiefs te halen. Watch and learn! Maar voordat we verder gaan met Francien, wil ik het eerst even gaan hebben over Jessie, een soort van kleine Francien, maar dan anders.

Achter het scherm

Ik ontmoette Jessie in het voorjaar. Toen de scholen na de eerste lockdown weer open gingen, mocht ik ook weer naar de praktijk om aan de slag te gaan als orthopedagoog. Na veel te lang op stal te hebben gestaan, sprong ik als een soort van jong kalf de wei in tijdens één van de weidefeesten. Helemaal vastgeroest van dat thuiszitten, mocht Berta eindelijk weer de WEIde wereld in.

Met wat aanpassingen mochten we weer aan de bak. Ik werk immers met kinderen en die spelen een kleine rol in de besmetting, denken we dan. Toch moest er een scherm tussen ons in komen staan. Prima te doen dacht ik zo, ik kijk er dwars doorheen en na een tijdje is het vast alsof ik dit ding niet meer zie staan.

Het jonge kalf

Maar toen kwam Jessie voor een onderzoek vanwege vermoedens van ADHD. Waar ik me eerder Berta voelde, was Jessie duidelijk het jonge kalf, inclusief het springen tijdens de weidefeesten. Maar dan altijd, en niet alleen aan het begin van de lente. Na welgeteld drie minuten kwam ik erachter dat dit scherm zijn functie en doel volledig aan zich voorbij zou laten gaan. Het jonge springerige kalfje staat na drie minuten al aan mijn zijde, aan de andere kant van het scherm dus, om te kijken wat ik opschrijf. Zodra ze weer op haar eigen stoel zit, barst ze in lachen uit vanwege haar spiegelbeeld in het scherm. Leuk bedacht dat scherm en meestal werkt het. Nu niet dus. Maar wat geniet ik van dit jonge kalf. Heerlijk, we are back!

Moederhart

Drie weken later zitten tegenover mij de vader en moeder van Jessie. Ook heerlijk energiek en het is duidelijk dat er hier een erfelijke factor in het spel is. Waar moeder toegeeft geen overzicht en structuur te kunnen aanbrengen in het huishouden (‘overal ligt wel iets!’), vertelt vader eindelijk voor lange tijd een vaste baan te kunnen vasthouden, na veel wisselingen. Er wordt veel gelachen, maar na een tijdje biggelt er een traan over mama’s wang. Ze maakt zich zorgen en heeft veel vragen. Zij vinden Jessie prima en dat is ze ook. Er is niets dat ze aan haar willen veranderen en weer maak ik een vreugdedansje. Maar toch, hoe gaat dat later? Loopt ze meer risico op baanverlies, drugsgebruik en depressies? Hoe bereid ik haar voor, vraagt moeder, hoe ondersteun ik haar en waar kan ze terecht voor hulp? En toen viel DRUKS op de deurmat. Dit moeten zij lezen!

DRUKS

Een boek over een jonge vrouw met ADHD. Het was een hele kluif, het schrijven van dat boek. Maar het resultaat mag er zijn. En de weg er naartoe, uiteraard ook! Een boek, geschreven door iemand met ervaring, dat is toch wat je wil lezen? En dan bedoel ik niet een hulpverlener, maar écht iemand met ervaring. Iemand die kan uitleggen waarom een bezoekje aan de supermarkt gewoon niet te doen is, waarom het van belang is dat een ander over haar portemonnee beschikt, iemand die uitlegt hoe ADHD het tussen de lakens doet, waarom sommige medicatie the hell is en sommige medicatie als heaven. Iemand die uitlegt waarom haar ochtendritueel van minuut tot minuut is voorgeprogrammeerd en waarom haar dag bij voorbaat al gedoemd is te mislukken zodra ze ook maar één keer op snoozen drukt. Iemand die vertelt waarom ze beter presteert aan haar bureau onder de brandtrap en waarom het geen probleem is om niet alles altijd onder controle te hebben. Iemand die de lasten van ADHD zeker niet onder stoelen of banken schuift, maar die de talenten ook naar boven haalt en je op een andere manier laat kijken naar ADHD. Bij jezelf, of bij een ander. Iemand met ADHD krijgt vaak het gevoel (of te horen) dat het minder goed is om dingen anders te doen, maar niets is minder waar. Het is prima om je bureau onder de brandtrap te parkeren, om stiekem weg te sneaken bij een feestje en om anderen om hulp te vragen.

Dus bij deze, Francien! Francien! laat je tieten boek nog eens zien!

Meer over FrancienRegelink.nl

Meer over ADHD:
>>ADHD en ADHDoris; zo snel als een Ferrari
>>Op school vragen we kinderen in een boom te klimmen – mooi klote als je een vis bent
>>ADD en ADHD, wat is dat dan en hoe leg ik dat uit?

Ook uit deze reeks:
>>Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit

Blijf op de hoogte door Inspirerend Gekwebbel te volgen op Facebook en Instagram