welkom
in de jungle van het ouderschap
Als moeder van drie meisjes neem ik je mee op reis in de chaos van het ouderschap. Middenin de tropenjaren schreef ik een (eerlijk) boek vol met korte, hilarische en herkenbare verhalen over thema’s die tijdens de tropenjaren ongetwijfeld de revue passeren;
“Tropenjaren – welkom in de jungle van het ouderschap”
Want zeg nou zelf; het is toch heerlijk om te lezen hoe een andere ouder zich door deze tropenjaren heen worstelt?
Verder vind je hier leuke tips, maar ook interessante weetjes en meer over het ouderschap, onderwijs en alles voor, van en over kinderen.
Liefs Stèfanie
fragment uit het boek
“Zo, jij bent zeker twee jaar?” lacht een vreemde meneer de Queen of the camping toe, terwijl ze niet-vrijwillig aan haar armpje door papa wordt meegetrokken en haar hakken in het zand zet. Hij heeft het geweten deze man, ze blijft hem met een stalen gezicht aankijken tot hij uiteindelijk uit het zicht verdwenen is. Zonder te knipperen uiteraard, want dat is blijkbaar een teken van zwakte. Als blikken konden doden…
Wat doe je als het warm is? Zwemmen. Heerlijk, ook met ons tweejarig zonnetje. Ze heeft er plezier in YES, dus alles is ‘under control’. Het zonnetje is terug! Maar dan… overwegen we om te vertrekken. Durven we het aan? Hoe gaan we dat de Queen in hemelsnaam vertellen? Dit slecht-nieuwsgesprek accepteert ze nooit ofte nimmer.
En ja hoor, daar sjok ik dan enkele minuten later met een gillend hoopje mens onder mijn armen, inclusief een heethoofd, klotsende oksels en uiteraard een pokerface. Want ik heb alles onder controle (NOT!). Ik heb zojuist m’n kind van het klimrek los getrokken. Je kent ’t wel, die ielige armpjes die dan opeens ontpoppen tot rotsvaste betonblokken waar geen beweging in te krijgen is. Sta je daar als één of andere faillure aan een blok beton te sjorren terwijl de hele playa meekijkt. En dan die sirene van haar… het luchtalarm is er niks bij. De ogen van andere mensen prikken in je verbrande rug.
Maar ook de meest actieve rotsvaste temperamentvolle eigenwijze wezens raken een keertje moe. Ook onze kleine friemel. Als ze zich dan uiteindelijk overgeeft aan de vermoeidheid en haar bolletje laat rusten op je schouder, is dat een teken dat de batterij aardig leeg is. Dan houd ik je nog even stevig vast. Want nu mag ik. Straks niet meer, want dan ben je weer twee en zeg je vast en zeker…
NEE!